Chapter 14: Ji. Abnormal.

Ang "gitara" ni Ji. Oh yeah.

(tae, iisa-isahin ko kayo?!)

Nagulat nalang ako nang nakita kong may naka-ipit na guitar pick sa greenbook(basta)..hehe, joke lang. ‘Di ko nga yon mapapansin kung di sinabi ni Dora eh. Napangiti ako. Yeahboi!

Waw, remembrance!

An gaming gateway sa secong half, si Ginoong Jireh del Rosario. Akala mo suplado pero mabait pala. Four years narin nang makilala namin ang lalaking ito. Bad boy ang first impression ko sa kanya. Wahehe, nagkamali ako.

Gateway kamo? Aba, sa aking pagbabalik-tanaw ,*ehem!*, halos perfect attendance itong si Ji. At dahil doon, at dahil na rin sa pagiging absent ng iba pa niyang kasama, siya na ang nagiging “messenger to the gods” namen. (Note: “gods”). Kumbaga, siya na ang representative ng second half. Taga-kwento tungkol sa kanila, tinatanungan kung kamusta na sila, tagatawag pag kailangan sila. In fairness, big task yun.

At kung bakit ko nasabing mabait si Ji? Hmm… Well, isa siya sa mga masugid na taga-suporta sa Babidee!(yeahboi). Taga-rueo yan, nagtitiyaga kumbaga, moral support ng banda. Pero hindi lang naman sa banda eh. Sa tingin ko, bawat isang miyambro ng aming grupo(Ang Unknown), sinusuportahan niya. (kung saan ka masaya, suportahan taka!)

“Sulat ka sa blog mo ha. Para may mabasa ako.”(wahehe, something like that)

Kaya ayan, ikaw na ang tinarget ko!

Ito yung taong tatawa pag nagpatawa ka.(kahit na madalas wasted ang tawa niya) Kaya matutuwa ka kasi kahit corny na o tagus-tagusan na ang joke mo, at least may tumawa. Marunong mag-appreciate ang taong ito. Pero pag nagsimula ka ng asaran, well, di ka niya tatantanan! Sa huli, ikaw rin ang mabubuwisit kung bakit nang-asar ka pa. Balik sa appreciation, yon ang pinakagusto ko sa kanya. Lahat kami…yata…natutuwa sa kanya. Yeahboi!

Ang tagapamuno ng aming gangsa presentation. Hehe. Masaya in fairness. Musikano, gitarista…sana kumanta rin siya. Hehe. Isang napakagandang ideya!!! Kanta ka naman Ji!...Sana…para…ah…para…wala lang.

Oi! Salamat sa pick!

June 25, 2007
3:00pm

Sa kasamaang palad, naiwala ni Kalingan ang guitar pick na ibinigay ni Lawingan noong ika-dalawampu’t lima ng Agosto, taong dalawanglibo’t-pito. Pagkababa ko sa jeep, 'di ko na nakita. Sorry Ji.

Chapter 13: Flash Report

Dude, ganyan talaga ang buhay. May papakialaman, at may mangingialam.

***

Ang mga relasyon??? Hmmm… Malabo…

Iisa palang ang opisyal na alam ko. Pero..uhm…parang may narinig akong bago.

Nagulat nalang ako nang malamn ang balita. Nagulat. Hindi dahil sa may nasaktan(pero, pwede na rin), ngunit dahil sa napili ni lalake. ‘Tol,…”Twin”,….BATA yan.

Hindi ko na-take ang nangyari. Buti kung kasing-edad mo diba? Di ba? Isipin mo naman, BATA… hindi pa natin alam kung…uhm…basta… Hindi pa natin alam. Marami pa tayong hindi alam.

Ayos lang naman kung itutuloy mo, pero isipin mong bata yan. At alam mo naman siguro kung ano ang mangyayari pag nasaktan ang bata. At alam mo na ang mangyayari pag nalaman yan ng mga matatanda. Alalahanin mo yunhg taong napamahal na sayo, pero winasted mo. Eto lang ang masasabi ko: hindi ka nagseseryoso…hinding-hindi. Wag mong sasabihing wala kang pakealam, kasi ikaw ang may dahilan kaya kami nangengealam. Wag mo nang tanungin kung bakit kami nangengealam, kasi nag-aalala lang akmi para sa’yo. Wag mo nang tanungin kung bakit nag-aalala kami sayo, “Hello?! Kaibigan ka namen!” yan lang isasagot ko sayo. Wag kang magagalit, nangengealam lang kami. Para sayo rin ‘to. Aminin mo na, hindi mo kakayaning mag-isa.

We’re trying to get things straight Cy. So please, COOPERATE. This is not just for your own good; it’s for all of us. You won’t feel it at first, but you know we also care. Even though we always see you taking the wrong way, I know, someday you will realize what you’re doing. We don’t want the worse to happen. So I plead, COOPERATE.

May 25, 2007
21:25

Chapter 12: Nasaan na lahat?

Ang hindi magpakita, magiging oompa-loompa!

***

Kanina lang katext ko si Cy gamit ang cellphone ni GV

Cy: Sinu-sino nandyan?
Ako: Babidee
Cy: Aw…
Ako: Bakit aw?

Oo, sa mga dumalo sa handaan ni Gley, Babidee nalang ang natira.

Nasaan ang iba kamo? Aba malay ko.
Hindi ko alam kung may gulo nanaman ba o hindi pagkakaintindihan. Basta ko, nadidismaya…

Whereabouts:
Babidee: kila Gley, kwentuhan, pusoy, mah-jong, hulaan, “moo time”.
Cyril: nasa Bangaan.
Jireh: nasa bundok din.
Ate Chat: nasa bahay nila, pero dumaan naman.
Budoy, Nissi, Janmarc: dumaan, pero umalis din pagtapos kumain.
Joham: nasa tubigan, nadaanan naming nung sinundo ako noong gabing ito.
Others: sa malayong lugar, hindi man lang dumaan.

Kung kailan malapit na akong umalis, kung kalian wala masyadong ginagawa, kung kalian ko inaasahang lahat ay naroon, wala sila. Nabigo ako. Tsktsktsk. Saying.

Akala ko tapos na. Akala ko ayos na. Akala ko buo na. Akala ko may bonding session pagkatapos, magsisi-alisan din pala pagkatapos. Akala ko jamming na, wala rin naman. Akala, akala, akala. Patay na ako.

Hinihiling ko bago ako umalis na sana magtulungan tayo at maging isa. Pero kadalasan, may nakikita akong isang malaking hadlang na naghihiwalay sa atin na gumawa ng kung anu-ano para sa ikabubuhay ng ating grupo. Umaasa ako, na sana bago ako umalis, makilala ko ang mga totoong personalidad ng bawat isa. Alam ko, na tatagal ang barkadahang ito. Hindi ako papayag na panandaliang saya lang pala ang madarama ko galling sa inyo. Alam ko, bawat isa sa atin ay may isang isang espasyo para sa pagkakaibigang tulad ng sa atin. Hindi nyo man ipakita, malakas ang sense ko. Wahehe. Kung hindi ka man lang nag-aalala para sa grupong ito, ‘di ka kasama dito.

This afternoon I ended up browsing pictures of our group hangout, happenings, etc. And yes, I felt bad. ‘Cause I know that I will not see these things again in quite some time. I also felt bad because I don’t see these things today. I’m so wasted. Are you wasted too?

May 15, 2007
11:45pm

Chapter 11: Si Gv at si Cheena

AYOWN! yeahboi!

Name: Giezl Valerie Lumaguey
Birthdate: February 19, 1992
Occupation: Student


Occupation ko sa kanya: Butihing Adviser
~
Haii, kailan ba nagsimulang magkonsulta si GV saken?

Hmm, ang batang akala ko noong una eh mas matanda pa sa akin dahil nakalituhan lang sa birth certificate? Ang batang dinadaldal ko hapon-hapon sa franz cafe para lang ilabas ang galit? Ang batang minsan ko nanag iniyakan dahil sa linsyak na atake ng asthma sa kanya? Ang batang sumagip sa ulo ko at sumama saken sa pagturo sa intermediate class ng VBS 2007? Hmm...siguro last year lang.

~
Ang istilo ko ng pagpapayo sa kanya?

SIMPLE.

Basta sasabihin ko lang ang opinyon ko sabay kumbinsi na iiyak niya lang lahat.

Yun lang.

Bahala na siya kung sa tingin niya ay tama ang opinyon ko o hindi. Basta may nasabi ako, ayos na yun.

~
Kung paano ko siya nakilala? Hmmm...aba malay ko. Basta ang alam ko, siya si GV, at kapatid niya si Dora, at masaya kaming nagsasama...*sigh*

TAMA!

tama naman diba?

~
Siya na siguro ang taong may pinakamaraming beses ko nang nakitang umiyak. Hindi naman sa mahina siya. Marunong lang siyang magpakit ng kanyang nararamdaman. Doon ako bilib sa kanya.

~
Siya ang tipong marunong makisama. Sa sobrang friendly niya ay naging lapitin siya ng mga kalalakihan. Pero siyempre hindi naman niya papatulan agad yun. Ang masasabi ko lang, magpakasaya ka. Susuportahan kita!

~
Masaya 'to kasama, pero minsan wasted yan. At base sa aking findings, wala pang panahong nabuwisit ako sa kanya ng lubus-lubusan. yonneh! Dapat laging ganun.

~
Hindi ko naman inaasahang maging close kami ng babaeng ito. Hindi ko rin inaasahan na matututo akong magbigay ng sariling opinyon, ako lagi ang nahuhuli. Buwisit nga minsan, hindi ko agad nawa-warningan ang dapat ma-warningan. Kaya ayun, WASTED sila.

~
Minsan lang talaga, hindi ako kumportable pag dating sa kanyang mga boylet. Asusss. Hindi ako maka-ride! Wahehehe!!!

~
Pero ito lang ang masasabi ko: MASAYA AKO.

Kasi kahit papaano naging dahilan ka na rin ng napakalaki kong pagbabago. Hindi mo lang pansin pero ganoon talaga. At siyempre, talagang hindi kita makakalimutan.

ANG BATANG TOTOO SA BAWAT LUHANG TUMUTULO SA KANYANG MALALAMBING NA PISNGI.

Chapter 10: 525,600 minutes

April 4, 2007
8:30pm
bahay

Ang aking kambal,

Hai, miss na kita. Ang ating VCS days at ang heart-to-heart kwentuhans. Miss na namen ang mga advice mo sameng lahat. But then, masaya na rin ako't okay ka pa dyan. Kahit na malayo ka na, alam ko namang naaalala mo parin naman kame. Mag-iisang taon na rin noh? Matagal na rin pala. Balik ka dito ha? Para reunion tayo. Para masaya!

Sorry ha, kung medyo bangag ako ngayon. Eto nalang, sasabihin ko nalang ang mga wishko para sayo.:

~ Unang-una, syempre, sana masaya ka dyan. Para masaya rin kami dito!
~ Sana pagbutihin mo pa yung pag-aaral mo dyan. Kahit na dinudugo ka na sa French.
~ Sana wag ka masyadong magmukmok sa lovelife mo. Marami kaming nagmamahal sayo.
~ Sana mag chat ulet tayo. Kahit na alam kong minsan lang magyare yun. Para naman magkamustahan tayo.
~ Sana wag ka magbago.
~ Sana nakangiti ka palagi. Para masaya!
~ Wag ka magmumukmok ha? Pampapanget yun. Unless gusto mong pumanget.
~ Sana basahin mo lage 'tong blog na 'to. Para...uhm...wala lang!. Para malaman mo yung mga nangyayare samen. hehe.

Eto lang muna. Pero ate, eto lang talaga: WE MISS YOU! LOVE YOU!

Nagmamahal,

Ikins Unknown

Chapter 9: Sakay na

February 12, 2007

07:35pm

bahay

Sakay na

Intro: A-D-A-D-A-D-G-A (2x)

A-D-C-G

Halika na sa aming tropa

A-D-G-A

Makikanta at sumama

A-D-C-G

Sa saya at sa drama

A-D-G-A

Sa araw mo, kaming bahala

A-D-A-D-A-D-G-A

(chords same as first stanza)

Tara na, jamming tayo

Kahit na sintunado

tayo na't magkwentuhan

Hanggang sa magdamagan

D-G-D-G

Chorus:

(chords same as first stanza)

Awitin natin; isigaw sabay-sabay

Ng isang barkadahang pang habangbuhay

Aking kaibigan, ika'y makisakay

Sa dyip ng tropa mo na sa iyo'y naghihintay

*Intro*

(ganun ulet yung chords)

Sana'y di na magbago

Ang ating salu-salo

Kahit sa kalungkutan

Nandito lang kami, iyong sasandalan

Sa'n ka man mapadpad

Kahit na ika'y may sayad

Nagaabang kami, 'yong katropa

Upang ikaw ay aming mapasaya

*Chorus*

(waa..haha...ganun ulet chords)

Kay saya kung iisipin

Natupad ang panalangin

Nandito na tayong lahat

Nandito na tayong lahat

*Chorus, dalawang beses*

~

Ang kantang nasa itaas ay produkto ng aking sobrang pagkahumaling sa ating grupo...(haha...adeek)

Sana ma-appreciate nyo.

Chapter 8: Tatakut

habang nanonood ng corning Bangkok Haunted 1

teka...nanonood nga ba???

At syempre, hindi ako natakot ng mga luko-lukong mga kasama ko. Na imbes na matakot eh...nagpapatawa. Enjoy naman kahit papaano.

Wala na masyadong eche-bureche ngayon. Ang masasabi ko lang ay masaya ako't masaya kami ng araw na ito. Masaya. SALAMAT.

Chapter 7: Si "Kakainin kita dyan eh." at ang kanyang palaka

kainin daw ba ako?

Buong araw kong kasama si Dora sa skul. Nag-library kami : nagbabasa ako, tulog siya. Masaya yun. Natapos ko tuloy yung librong binabasa ko 'tong araw na 'to.

~

Matagal-tagal ko na ring kilala si Dora. Siguro mga...uhmm...walong taon na rin. Ganon katagal. At ngayon ko lang na-realize na nasanay na 'ko sa pagiging makulit/tahimik/maingay/moody nya. Pati mga mukha nya sa pictures na naka-save sa computer ko. Matagal-tagal na rin. At masaya ako.

Naalala ko pa noon nung Grade 2:

*kukuha ng borloloy/scrunchie si nikki*

"O, eto o.."

"Ano yan?"

"'Suot mo..."

"Ah...okei.."

*kinabukasan papalitan ni nikki ang borloloy/scrunchie....*

A hanggang ngayon 'di 'yon maalala ni Dora. Tsktsk. "Mind Gap"

~

Napansin ko lang ha, gagradweyt nanaman tayo. This time bigatin 'to. "Kabilang buhay" na ang susunod. And this time, hiwalay na kami ng school. Malayo ang distansiya. Hmmmn. THIS IS NOT GOODBYE.

~

Naasar ako dito noon. Paano ba naman, nung Grade 6, lagi ko siyang nililibre ng large coke noon sa skul. Tapos pag uuwi na kami, nananahimik bigla o kaya iba yung kakausapin. Matapos mong ilibre, bigla ka ba namang iisnabin??? Makatao ba 'yon???

Pero, sabi ko nga, masyadong makapangyarihan ang panahon. So ayun, nasanay na 'ko sa pagiging moody niya. Pero sa totoo lang, naaasar ako pag ganun siya...huuu...scarrrryyy...

~

Masyadong malaki ang naging pagbabago namin ni Dora, mula sa pagiging "The Hunks" noong elementary days namin, hanggang sa maging frustrated artists namin ngayon. At eto pa, BABAE NA PO SIYA!!!...haha

~

Ang masasabi ko lang ay masaya ako't napadaan ka sa routa ko. Buti kinilala mo yung batang iyaking favorite teacher and tita mo nung Grade One. Buti sinaluhan mo 'ko sa paglikha ng ating sariling sining. Salamat at naging totoo ka sa'kin. Salamat at nagpakilala ka ng buong puso't buong katotohanan. Salamat at hinayaan mo akong maging isang kaibigang tagakinig sa lahat ng ikekwento mo, corny man o hindi. Salamat at sinamahan mo ko at na-enjoy ang bawat oras na nagsama tayo. Kahit na badtrip tayo pareho, kahit na wasted tayo palagi. Kahit wala akong mapapayo sa lovelife mo kundi "mag-usap nga kayo!" lang. Kahit na medyo kulang pa 'tong entry na 'to para i-describe ka't parang testi na 'to sa Friendster. Salamat sa mga ngiti't luhang ipinakita mo. SALAMAT. NATUTUWA AKO SA'YO MINAMAHAL KONG KAIBIGAN!

Chapter 6: Foodtrip, Pagtulog, Drama

eto tayo...

March 4, 2007

2:23pm

Jollibee E. Rodriguez

Dora: Nakakatenxon (*sulat kamay)

Dora: Sayang, walang camera, banas, wrong timing. (*sulat kamay)

Nikki: Onga

Nikki: Bahala na

Hmmn...andito nanaman...salamat at nandito nanaman kami. This time, BUO ang grupo (except mommeh, ate chat, 'ya carlo...). At feel ko...ah...hanggang mamayang gabi na 'to. SANA.

~

utak ni nikki: hmmmn...nasan na yung order ko?

*hanggang ngayon ay wala parin ang order ni Nikki*

utak ni nikki: sana naman diba?

~

10:00pm

sa bahay

Natulog, oo natulog, si Ever lang ang nakatulog nang matino. At ako? Hehe. Goodluck naman.

Sa VCS, sana ganito. Sana LAHAT kami nandun(Kaya sana April yun!). Sana tuwing hapon nagkukumpulan kami sa library, tapos magkekwentuhan, o kaya soundtrip kasabay ang pagtulog. Sana masaya kaming magkakasama. Sana. Sana. Sana.

Ayokong magdrama. Pero eto talaga eh. Sa nakikita ko, magagawa naman naming magkasama-sama nang walang hiya-hiyang nagaganap. Kaya naman naming maging komportable sa isa't-isa. Marunong naman kaming magsaya diba?

Ang saya siguro noh?

utak ni nikki: Tanga! Masaya talaga! Istyupid!

Onga naman. Masaya talaga yun. Sobra siguro ang pagkasaya ko pag lahat kami nandun. We all work together kumbaga. 'Di lang nila alam na maluha-luha na 'ko nung nag-gangsa kami. NAPAKA-PROUD KO SA KANILA. Pa'no pa kaya ang isang linggong pagpapasensya sa mga pasaway na bata? 'Di ba anlaking acheivement yun para SA AMIN? Sa tingin ko OO, pero sa kanila? Hmmn. 'Yun ang 'di ko lang alam.

~

Ewan ko lang ha, pero tingin ko ngayon lang ako nasiyahan sa grupo namin. At last wala na ang napakalaking division na matagal ko nang tinitiis na tignan. Masaya ako. Oo, TALAGA.

~

utak ni nikki: Sh*t! ang corny ko na!

MAHAL NA MAHAL KO 'TONG GRUPONG 'TO. Siguro naman alam nila 'to. Kaya siguro lagi akong naiipit sa tuwing may problema ang grupo. Kaya siguro namomroblema rin ako sa problema ng iba samen. Kaya siguro sobra nalang ang pagkatuwa ko sa tuwing may "accomplished task" kami. Kaya siguro natitiis ko yung mga problemang bumubulaga samen. Kaya siguro sobra ang pagpapahalaga ko sa kanila. Kaya siguro masaya ako ngayon. Kaya siguro. Kaya ganun.

*

May ginawa akong film/slideshow ng pictures naten. Pero 'di ko pa tapos. Sana matapos ko na 'to bukas. Haha. Sana. Wish me luck!

Chapter 5: Loveteam, Lovelife, Kapamilya

September 8, 2006

Malikhaing Pagsulat time

Edison room

marahil ay magugulat kayo sa sasabihin ko, na...uhm...na...haaah...isa sa mga kabarkada ko ay "may pagtingin" sa isa sa mga matatalik kong kaibigan...ako rin mismo ay nagulat, ngunit may halong tuwa ang reaksyon ko sa pangyayaring ito. marahil ay nababago na siya...tama...nagbabago na...nagbabago na si jireh...ang dating tahimik at di palakibong lalaki na minsan ko nang kinainisan...ngayon ay nag-evolve na...ewan ko kung paano. pero siguro ay tumulong ang panahon sa paghubog sa isang katauhan na ibang iba sa aming kinagisnan. tumulong ang panahon upang maimulat ang mga mata ng isang batang hindi mo aakalaing magpapahayag ng sariling damdamin sa isang taong dating na wi-weirduhan sa kanya.



"panahon, makapangyarihan..."





grabe, ang lakas ng powers ng "time"...nagpapabago, nagpapainip, nang-aasar,naninira, nagpapabuklod, nagpapakilala kung sino ka talaga. ito nga siguro ang nagpabago sa paningin ni dora at ni jireh. nagpakilala sa pagkakaibigan sa kabila ng isang alitang naghihiwalay sa dalawang grupo na minsa'y naging isa. siguro ay simula na ito ng pagkakabuklod muli ng aming grupo.



"hindi ko alam kung totoo nga ito pero natutuwa ako sa kanila"



wala naman akong magagawa, hindi rin naman ako magagalit, para saan pa ba ang paghadlang... kung sila naman ang inlove sa sitwasyon na ito, na-eelibs ako... natutuwa ako...boto ako...tama...boto ako...

February 25, 2007

8:08pm

bahay

Tao sa paligid: O! Picture na!
Dora: Family Picture muna!
Mam Joy: O sige akin na, o game. Family Picture na!
*nasa isip ko na ang nasa utak ni mam Joy*
Mam Joy: O Dora, Family Pic na ah?

Ayos naman diba?

Caption: Si bespren tapos yung "abnormal". Kung bakit siya lang ang abnormal? Tanungin mo sila. Malay mo "abnormal" ang tawagan nila.

~

Yung unang entry na ipinost ko ngayon eh yung "panitikan" na ginawa ko noong wala akong magawa sa malikhain. Ewan ko ba kung yun nga o pinilit lang ako ni Dora nun.

Ganun lang talaga ako, nagsusulat nang wala sa oras. Kaya kita mo, ang taong dapat ngayon ay nagrereview para sa Pre-Finals bukas ay nasa kwarto ng kuya at nagtatayp.

~

"Uuuuy..."

Yan nalang ang nasabi ko. Isama mo pa ang "nasty", "eew", at "yun yun eh!", sa pagbebenta namin kay Dora. At alam nyo ba, syempre hinde, harap-harapan naming ginawa yun kay Mother Dear ni Ji. 'Dun ko lang napansin, 'di lang pala "Uuuuy..." ang nasabi ko.

Haay, buhay nga naman. 'Di mo alam kung may susulpot nalang na Kupido sa tabi mo. At hindi mo alam kung tatamaan ka o hindi. At hindi mo alam kung si Kupido nga ang nag-palaso sayo. O si Nikki lang.

'Di ko alam kung naasar sila pareho o okay lang sa kanila. Basta kami ni Giezl may narinig kami;

"...behave."

Nagkatinginan nalang kami, at ayun, natawa nalang bigla. At ako? Hmmmn. Haha! Natuwa ako! Nagkaisa kaming lahat upang ilantad ang katotohanan. At hindi kami naglolokohan dito ah. And take note, NATUWA ako at HINDI NATAWA. Pero tumatawa ako n'ung oras na 'yun. Haha. Anlabo.

Sana magtagal 'to. Sana hindi sila magkalabuan 'di kagaya 'kong kanina pang malabo. Sana masaya sila. Sana wala silang away. Sana mag-usap sila nang MATINO. Puro sana. Pero sana matupad lahat.

~

Dito magsisimula ang isang mahabang nobela na pinamagatang: "Abnormal". Akda ni Your Secret Admirer.

~

Haha, joke lang.

~

Hindi talaga natin mapipigilan si Kupido. At hindi rin natin siya mapipilit. Kaya 'wag tayong magmadali. Baka pinag-aaralan ka palang nya.

Chapter 4: Kasiyahan Matapos Ang Iyakan

Ate niki,wahHh.ang saya k0..0kie na po kami ni j0ham.nkita ko cya knina.tp0s nagsori ako.sbi nya sa su2nod wag ko na daw uulitin.hahahah.ang saya k0 talaga.yah0o.

Nagpadala:
giezl valerie
+63921*******

Ipinadala:
21-Peb-2007
07:02:32




Nabasa ko yan habang nagmamadali ako papasok ng klasrum. Late na 'ko. Late na 'ko. Haha. Okay lang. Okay lang yan. Basta ayos na ang problema. HA! TAPOS NA! Sana 'di na maulit. YAHOO!

At natapos na rin ang unos. Tapos na ang malakas na hangin na tumangay sa lahat ng kasiyahan ko. Tapos na, at last.

Chapter 3: Crap

At ayun! Dumaan ang hangin! At natangay ang mga dahon. Tumahimik ang paligid, at ako'y nanlamig. Sila'y nanlamig.

February 20, 2007

8:53pm

sa tapat ng bahay ni Cy

"There's no fight we cannot win."

BREAKDOWN. 'Di ko alam kung pupunta pa 'ko sa kaarawang 'to. 'Di ko gusto. Mailap ang tadhana. Ayoko. Bahala na si Batman. Gudlak naman samen. Ayoko na. Basta 'di ko gusto.

Umupo ako sa tapat ng bahay nila Cy. Hinihintay ang himala. Hinihintay na sana, sana maayos na ang lahat. Hinihinling na sana, sana 'di na magkahiwalay ang Unknown. Ayoko ng ganito. AYOKO.

WASTED. 'Di ko kayang humarap sa ganitong sitwasyon. 'Di ako sanay; na may galit sa'kin.

~

Nasasadlak sa katahimikan. 'Di alam kung uurong ba o susulong. Ang alam ko lang ay nasasadlak ako sa kalungkutan. Nasasadlak ako sa kalungkutang hindi ko naman ginusto. 'Di ko inasam. 'DI KO HININTAY. Wasted ako dito. Wated sa lahat. Wasted sa lahat. WASTED AKO. WASTED AKO. Babagsak na ang kalooban ko kakaisip ng kung ano man. AYOKO NA.

~

Masarap kumain ng spaghetti. Masarap matuwa sa dami ng sauce na umaapaw sa plato ko pag may party. Pero parang napasobra ata ako sa sauce. Napasobra. NAPSOBRA, NAKAKAASAR, NADUMIHAN ANG DAMIT KO.

~

Parang tumatambay lang kami. Tahimik, at 'di ko makayanan ang tensyon. Ganun lang, ganun lang ang mga pangyayari. Nandun kami lahat pero parang hindi kami FRIENDS. Hiwalay ang kwentuhan, hiwalay kumain, HIWLAY ANG LAHAT. 'Di ko carry. Parang iiyak na 'ko.

Pero hindi 'ko gagawin 'yon. Merong may birthday eh. 'Di pwedeng magpakita ng kalungkutan. Kakayanin ko 'to.

~

"O, usap na kayo. Sino ba magso-sorry?"

"'San ba sila?"

"Andun!" *turo sa kinaroroonan*

"O, tara na!"

"Tara! Tara! 'Di 'to matatapos eh."

LARGA! Habol! Sh*t! Brisk walking 'to! Ang hirap habulin. Tumakbo na 'ko. Nahabol ko siya. I pulled his shirt and said:

"O, usap na."

*katahimikan*

"O, ano ba kasing problema?...Oi!"

"'Yun nga eh, hindi mo nga alam. 'Wag ka nang magtanong!" (*Something like that.)

*exit**lights fade**brisk walking ulit*

Napatigil ako. Nasabi ko nalang sa mga kaibigan 'kong kasangkot 'din sa gulo ang mga pangyayari.

"Ui, habulin 'nyo nga 'yun."

"O, tara!"

"Kayo nalang. O, samahan mo nalang siya"

"Bakit naman?"

"Baka magalit pa eh. Sige na, habulin nyo."

Napaupo nalang ako sa sobrang pagkainis/kaba/hinayang. Basta ganun 'yun. Bumalik ako sa bahay ng kaibigan ko na mamasa-masa na ang mga mata.

~

Buong gabi akong nagisip-isip.

SANA MATAPOS NA 'TO.

***

Ang iba sa mga paragraphs na nasa itaas ay isinulat...este...tinext ko sa cellphone ko. yung iba isinulat ko ulet sa scratch paper during Physics time. Ganyan ako nagtago nang gabing yan.

Chapter 2: Culture Crash

Tahimik na kaming naglalakad pauwi. Ibig sabihin n'on, papunta sa bahay namin. Hinatid nanaman nila ako. Para kaming nag-krusada. Natuwa ako. Pero balisa parin.

~

February 19, 2007

11:23 pm

sa bahay

"Happy Birthday Giezl!" Sabi ng mga kaklase nya.

"Mga ka-BS mo sa skul?" Ang malamyang tanong ko. Hindi ko sila kilala eh.

Birthday ni GV, kapatid ng bespren ko. Alas-singko palang naghanda na kami, pero hindi kami ganoong kahanda. Late na kami eh, hindi ko alam kung makakakain pa kami sa mga oras na yun. Basta goodluck nalang samin.

Maayos na ang lahat, luto na ang inihaw, may sauce na ang spaghetti, luto na ang ang adobo, natimpla na ang iced tea at nakalabas na ang kanin. Yan, ready to go na.

"Nasan na sila?" Bigla kong natanong.

"Si blah-blah, ganun-ganun, tapos si ganun, blah-blah..." Sabi ng isa kong kasama.

"Ah, ganun ba?" Sumagot akong parang napag-tripan.

"Si Giezl po?" May nagsalita sa may gilid, klasmeyt ni GV.

Oh, there they are! Ganun nalang ang pumasok sa utak ko.

"Oh, nandyan na pala kayo"

"Happy Birthday!" Umupo sila sa may likuran namin.

"Ahh, eto pala si blah-blah, yung nasa gilid. Tapos si blah-blah...sila yung mga kabarkada ko dito sa compound." Pinakilala kami, nakahilera kaming lumingon para lang batiin sila.

Pinakilala din ang kanyang mga klasmeyts. Tumungo nalang kami. As a sign of recognition.

Culture Crash 'to mga pare. Para kaming dalawang kampong may sari-sariling mundo. Kami'y mga STRANGERS sa isa't-isa. Bahala na si Batman. Tutal paikli nalang nang paikli ang gabi.

At whoosh! Ang akala kong paghatid nila sa kasama nilang uuwi na ay naging uwian narin nila. Buong grupo silang umalis. A swarm of bees. Haha. Magic!

Kami-kami nalang ang natira. Marami pang natirang pagkain. At 'di pa ubos ang dessert. may isa pang gallon ng ice cream. Sige, ngata nalang nang ngata. Basta 'wag nyo lang hayaang sumakit ang tyan niyo. 'Wag nyo 'kong gayahin.

~

Problemado parin ako. Hindi umatend si Joham dahil AYAW NIYA. At ang dahilan; ayaw niyang sabihin. Bigla nalang akong nabalisa lalo. GANYAN AKO MAG-ALALA.

~

Another year has passed. And for her, it's her time to look for her true self. We don't know what she'll find. But I hope she'll find it good.

Chapter 1: Si "'Di kita bati"

February 18, 2007
started at 6:45pm
sa tapat ng csmsj

WARNING: PAPER-EATING IS DANGEROUS TO YOUR HEALTH.

Ha, nag-walkout siya. Hindi ko alam kung ano ang dahilan. Basta ako, nawindang ako. Kaasar, baka ang kakulitan ko ang dahilan.

~

*tingin sa kawalan*

Hindi ko maipinta ang ugali ni Joham. Kahit na ilang taon na rin kaming magkaibigan, hindi ko parin siya kilala.

Noong elementary school ako, hindi ko siya nakita. Pumunta siya ng Sagada, dun siya nag-aral. Basta ganun. Ewan ko kung nagdrama ba ako nung umalis sila (haha). Ngayong bumalik siya, back-to-zero kami pareho. COMPLETE STRANGERS KUMBAGA.

Nagbago siya, hindi ko alam. Basta ganun. Oo, tahimik siya noon, pero hindi ko pa naramdaman yung feeling nung pagka-close namin dati. Mga walang pakealam sa sermon at saway. Siguro nga totoo, totoo na nagbabago ang tao sa paglipas ng panahon. Nagbago siya, at siyempre nagbago ako. Hindi na maiiwasan yun.

Hindi ko naman magawang umiyak. Ano ako, OA? Hindi ko pa nga alam kung bakit nainis siya, hindi ko pa nga alam kung saan, hindi ko alam kung kanino. Pero nava-vibes ko na isa ako sa nagpagulo ng buhay niya. Tinanong ko kung galit siya, pero hindi na siya sumagot. Ayaw pala niya ng mga ganoong tanong. 'DI KO NA RIN ALAM KUNG MAKAKAPAG-SORRY PA AKO. Hindi ko rin kasi alam kung tatanggapin niya yun.

~

Ilang minuto na rin ang lumipas. Abalang-abala parin ako kakaisip ng TOTOONG DAHILAN. Kung kailan matino na ang pakikitungo niya sakin, dun pa siya nagalit.

Ayokong maasar, ayoko ring magalit. Ayoko nang magtanong. AT PARANG AYOKO NA RING MAG-SORRY. Sana lumipas agad ang galit niya. Ayoko kasing may nagagalit sa'kin eh. Bahala na si Batman. Basta nagsisisi na kami. Basta alam naming may mali kami. Basta nagsisisi ako, basta alam kong mali ako. Basta guilty ako kung may kinalaman man ako sa krimeng 'yan. BASTA NABABALISA AKO.

~

SORRY NA, KUNG AKO MAN ANG MAY SALA.

***

Sana lang maunawaan niya.